نکات مهم در انتخاب و استفاده از بذر چغندر برتر

نکات مهم در انتخاب و استفاده از بذر چغندر برتر

چغندر قند (با نام علمی Beta vulgaris) یک گیاه دو ساله از تیره اسفناج است که در بخش زراعت به صورت گیاه یکساله کشت می‌شود. طی دوره رشد رویشی، چغندر قند بدون ساقه قابل مشاهده است و شامل مجموعه‌ای از برگ‌های بزرگ از حالت افقی تا عمودی است. معمولاً طول دوره رشد برای تولید قند در این گیاه بین ۶ تا ۹ ماه است.

محصول زراعی چغندر، یک ریشه بزرگ و آبدار است که از سه بخش تشکیل شده است. قسمت بالایی ضخیم آن که طوقه نامیده می‌شود و برگ‌ها از آن می‌رویند. در زیر طوقه، منطقه‌ای کوتاه و صاف به نام گردن وجود دارد. گردن نازک‌ترین بخش ریشه است. قسمت گوشتی ریشه که در آن قند ذخیره می‌شود، بخش دیگری از این گیاه است.

مقدار قند در منطقه گردن و طوقه کمتر است و در ارقام اصلاح شده می‌تواند به ۱۶ تا ۲۰ درصد برسد. بیماری‌ها و کمبود مواد غذایی باعث ریزش برگ‌ها و کاهش عملکرد می‌شوند، زیرا در این شرایط برگ‌های جدیدی تولید می‌شود که تنها با مصرف قند ذخیره شده در ریشه رشد می‌کنند. عموماً در سال دوم رشد، ساقه گل دهنده چغندر از مرکز طوقه رشد می‌کند. گلها کوچک بوده و در خوشه‌ای مرکب به صورت منحصر به فرد با دسته‌های ۲ تا ۷ تایی مشاهده می‌شوند. چغندر قند گیاهی خود عقیم و دگرگشن است و باد یک عامل مهم در گرده‌افشانی آن است.

مطالعه کنید: فروش بذر چغندر

مزایای کشت چغندرقند

1. کلیدی‌ترین عامل در اقتصاد کشاورزی: کشت چغندرقند به عنوان یکی از اجزاء اساسی اقتصاد کشاورزی کشور محسوب می‌شود.

2. سازگاری با شرایط مختلف: چغندرقند با طیف وسیعی از شرایط آب و هوایی و خاک، سازگاری دارد و می‌تواند در برابر سرما، گرما، شوری و خشکی تحمل خوبی داشته باشد.

3. ارزش غذایی بالا: چغندرقند در ردیف محصولات با ارزش غذایی قرار می‌گیرد و می‌تواند با برنج، ذرت، گندم، سیب زمینی و حبوبات رقابت کند.

4. کشت مکانیزه: امکان کشت کامل مکانیزه چغندرقند در حال حاضر فراهم شده است، که از نظر عملکرد و کارایی بهبود قابل توجهی را به‌همراه دارد.

5. اثر مثبت بر تناوب زراعی و بهبود خاک: چغندرقند در تناوب زراعی به خوبی قرار می‌گیرد و با ریشه‌های عمیق و مزارع پاک از علف‌های هرز، خاک را در بهترین شرایط برای کشت غلات آماده می‌کند و عملکرد غلات را بهبود می‌بخشد. همچنین، با کاهش تراکم علف‌های هرز، حاصلخیزی و پوکی خاک را بهبود می‌بخشد.

6. محصولات فرعی با ارزش: سربرگ چغندر و تفاله‌های به دست آمده پس از بهره‌برداری کارخانه، به عنوان غذای دام استفاده می‌شوند. چغندرقند دارای دو محصول با ارزش است، برگ‌ها برای علوفه و ریشه برای تولید قند.

7- ارزش بازگشت زخم های بیمارستانی به خاک برابر 20 تا 30 تن کود حیوانی است.

8- خرید چغندرقند همواره توسط دولت تضمین می‌شود و به عنوان یک محصول تضمینی شناخته می‌شود.

بذر منوژرم چغندر قند

بذر منوژرم چغندر قند، انتخابی هوشمندانه برای کشاورزان و تولیدکنندگان چغندر قند است. این بذر با ویژگی‌های فوق‌العاده مانند سازگاری با شرایط مختلف خاک و آب، مقاومت به بیماری‌ها و آفات، و عملکرد بالا، به عنوان یک گزینه مطمئن و بازده در کشت چغندر قند شناخته می‌شود. این بذر با استفاده از تکنولوژی منوژرم، تأثیر قابل توجهی در افزایش عملکرد و کیفیت محصول داشته و به کشاورزان این امکان را می‌دهد تا با مدیریت بهینه منابع، به حداکثر سود را از زمین‌های خود برداشت کنند. بذر منوژرم چغندر قند با ارائه راهکارهای پیشرفته و موثر، به کشاورزان کمک می‌کند تا در تولید چغندر قند با کیفیت و بازده اقتصادی بالا دست یابند.

شرایط مناسب برای رشد چغندرقند

1- حرارت:
دمای مناسب برای رشد چغندرقند بین 20 تا 24 درجه سانتیگراد است. در تابستان، درجه حرارت بیش از 35 درجه سانتیگراد نباید را کند و در پاییز، روزها باید آفتابی و دما در شب‌ها پایین بوده و به نزدیکی یخبندان برسد.

2- نور:
چغندرقند به نور زیادی برای رشد و تجمع قند در ریشه نیاز دارد. باید توجه داشت که بین بوته‌ها فاصله مناسب و تراکم صحیح باشد و برگها را از علف‌های هرز محافظت کرد.

3- رطوبت:
رطوبت کافی و برنامه‌ریزی دقیق آبیاری برای رشد چغندرقند ضروری است. معمولاً آبیاری معتدل و سبک مناسب است و برای تولید یک ریشه 500 گرمی حدود 40 تا 50 لیتر آب نیاز است.

4- خاک:
خاک حاصلخیز با زهکشی مناسب، بافت متوسط و اسیدیته خنثی تا کمی قلیایی برای رشد چغندرقند مناسب است. خاکهای دارای سنگ‌های زیاد، فشرده و فاقد مواد آلی مناسب نیستند. همچنین، خاک سست و پوک که اجازه رشد عمیق ریشه‌های چغندر را می‌دهد، مناسب است. در ضمن، چغندرقند مقاومت متوسطی در برابر شوری خاک دارد، اما شوری بالا می‌تواند تولید آن را محدود کند.

راهنمای تاریخ کاشت و مراحل آماده‌سازی زمین برای کشت چغندرقند

تاریخ کاشت:

در مورد تاریخ کاشت چغندرقند در هر منطقه، نمی‌توان به طور دقیق تاریخی را بر اساس تقویم مشخص کرد. بهترین تاریخ کاشت براساس درجه حرارت توصیه می‌شود. امکان کشت چغندرقند در اواخر اسفند و اوایل فروردین پس از پایان یخبندان‌های زمستانی وجود دارد. تاخیر در تاریخ کاشت، به خصوص در مناطق با دوره رشد کوتاه، باعث کاهش عملکرد می‌شود. هنگامی که متوسط درجه حرارت روزانه به 4 تا 5 درجه سانتیگراد می‌رسد، می‌توان بذر چغندرقند را کاشت. همچنین باید اطمینان حاصل شود که وضعیت زمین از لحاظ رطوبت مناسب است.

مراحل آماده‌سازی زمین:

محصول چغندرقند تا حد زیادی به ساختمان خاک و آماده‌سازی بستر بذر وابسته است. عمق شخم، زمان شخم، استفاده از کود و علف‌کش‌ها قبل از ظهور جوانه‌های چغندرقند، همگی عواملی هستند که محیط کشت مناسبی برای بذرها و بوته‌های جوان چغندر ایجاد می‌کنند. بهترین زمان برای شخم‌زدن در فصل پاییز است که این اقدام از طریق استفاده بهینه از ماشین‌آلات، ذخیره سازی رطوبت مناسب در خاک، عدم تاخیر در کاشت بهاری و صرفه‌جویی در مصرف آب تاثیرگذار است. از طرفی، ورود ماشین‌آلات سنگین به زمین در بهار قبل از گاورو شدن خاک جلوگیری می‌شود و از تخریب اراضی جلوگیری می‌کند.

در زمان شخم‌زدن، کودهای فسفر، پتاسه، کودهای آلی و دامی در سطح مزرعه پخش می‌شوند تا به طور مناسب با خاک مخلوط شوند. بهتر است از منبع سوپرفسفات برای فسفر و منبع سولفات پتاسیم برای پتاسه استفاده شود. در شخم پاییزی، عمق شخم باید بین 30 تا 35 سانتیمتر باشد و خاک در وضعیت مناسبی از لحاظ رطوبت (گاورو) باشد. پس از پایان فصل سرما، سایر مراحل آماده‌سازی زمین انجام می‌شود. در این زمان، تنها نیاز به یک شخم سطحی با استفاده از گاوآهن قلمی وجود دارد.

این شخم منجر به از بین رفتن علف‌های هرز تازه سبز نیز می‌شود. برای نرم کردن خاک و از بین بردن کلوخه‌های باقی‌مانده در زمین، می‌توان از دیسک استفاده کرد. سپس با استفاده از ماله، سطح زمین به طور کامل تسطیح می‌شود. ماله‌کشی زمین همچنین باعث فشرده شدن خاک و حذف فضاهای داخل خاک می‌شود که باعث ایجاد حالت مویینگی خاک و عمق یکنواخت کاشت می‌شود. نکته مهم این است که در هنگام آماده‌سازی زمین، رطوبت خاک بیش از حد زیاد نباشد، زیرا می‌تواند ساختار خاک را تخریب کند.

انواع بذر و مقدار مصرف: راهنمایی کامل

تقسیم‌بندی بذور چغندرقند براساس تعداد جوانه‌هایی که تولید می‌کنند، به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: بذور پلی ژرم (چند جوانه‌ای) و بذور منوژرم (تک جوانه‌ای). بذور پلی ژرم، به علت تولید بیش از یک جوانه (معمولاً 2 تا 5 جوانه) در نتیجه کشت، به این نام معروف هستند. بذور منوژرم، تنها یک جوانه را در اثر کشت تولید می‌کنند.

مقدار بذر مصرفی در واحد سطح مزرعه بستگی به نوع بذر، قوه نامیه بذر، شرایط آب و هوایی، روش کاشت، بافت و شوری خاک، قدرت حاصلخیزی زمین، زمان کاشت، میزان و نحوه آبیاری، نحوه آماده‌سازی زمین و سایر عوامل دارد و متفاوت خواهد بود.

به طور کلی، در روش سنتی و در شرایط نامطلوب، استفاده از 20 تا 25 کیلوگرم بذر پلی ژرم در هکتار کافی است. در صورتی که خاک سنگین و شور باشد، نیاز به مقدار بذر بیشتری (حدود 30 کیلوگرم) خواهید داشت. در روش کشت مکانیزه، برای یک هکتار چغندرکاری، حدود 2-3 کیلوگرم بذر با قوه نامیه حداقل 90 درصد استفاده می‌شود.

روش‌های کشت چغندرقند شامل روش سنتی (کرتی)، روش مکانیزه و روش نشایی است. در روش سنتی، پس از تهیه زمین، با استفاده از بیل یا مرزکش، کرتهایی بر روی زمین ایجاد می‌شود و بذرها در داخل کرتها پاشیده شده و با خاک مخلوط می‌شوند. این روش با مشکلاتی همراه است و به علت افزایش مصرف آب، افزایش بیماری‌های پوسیدگی ریشه و هزینه‌های بالای تولید، توصیه نمی‌شود.

در روش مکانیزه، بذور چغندرقند در وسط یا طرفین پشته‌ها کشت می‌شوند و با روش نشتی یا بارانی آبیاری می‌شوند. در این روش، آب به پای گیاه نمی‌رسد و سطح خاک سله نمی‌بندد. این روش مزایایی مانند آسانی عملیات کاشت، داشت و برداشت، کاهش هزینه‌های تولید و مصرف آب را داراست.

با استفاده از روش‌های مناسب، متناسب با شرایط خاک و آب و نیازهای مزرعه، می‌توان به بهره‌وری بالا و تولید موفقیت‌آمیز چغندرقند دست یافت.

مهم‌ترین نکات برای کاشت مکانیزه چغندرقند عبارتند از

1. استفاده از سیستم آبیاری نشتی: سطح زمین باید کاملاً تسطیح شده و دانه‌های خاک به قطر کمتر از دو سانتیمتر باشند. شیب مناسب زمین برای کاشت مکانیزه حدود یک تا دو در هزار است. تسطیح کامل زمین ضروری است تا کشت یکدست، تنظیم عمق کاشت مناسب و کاهش ضایعات در برداشت مکانیزه امکان‌پذیر شود.

2. زمین مناسب: خاک تا عمق حدود سه سانتیمتر باید کاملاً نرم و بدون عوامل نامساعد مانند سنگ، کلوخ، ریشه گیاهان و غیره باشد. عمق بذرکاری بستگی به نوع خاک، توانایی نزول باران یا آبیاری برای جوانه‌زنی و حرارت خاک را در حدود دو تا پنج سانتیمتر دارد.

3. استفاده از بذور منوژرم: در صورت وجود مشکلاتی در تسطیح زمین یا دانه‌بندی، استفاده از بذور منوژرم مناسب نیست و بهتر است از بذور چند جوانه استفاده شود. در صورت استفاده از بذور پلی ژرم برای کشت مکانیزه، استفاده از بذور درجه بندی شده توصیه می‌شود.

4. فاصله مناسب بین ردیف‌ها و طول فاروها: فاصله مناسب بین ردیف‌های کاشت (نشتی‌ها) حدود 50 سانتیمتر است و طول فاروها بسته به بافت خاک متغیر است. البته در سیستم‌های آبیاری بارانی، تسطیح زمین و رعایت طول خطوط کاشت به صلاحدید فرد کشاورز قرار می‌گیرد و بر اساس ظرفیت سیستم آبیاری انتخاب می‌شود.

5. بذرکاری دقیق و استفاده از بذرافشانهای پنوماتیک: برای کاشت بذور منوژرم، استفاده از بذرافشانهای پنوماتیک و دقیق توصیه می‌شود. تنظیم دقیق بذرکارها از نظر میزان ریزش بذر، رعایت فاصله دقیق بین خطوط و عمق کاشت، به تسهیل عملیات بعدی کمک می‌کند. سرعت مطلوب بذرکارها کمتر از پنج کیلومتر در ساعت است.

6. آبیاری: چغندرقند گیاهی مقاوم به خشکی است و می‌توان در مزارع چغندرقند که تحت تنش خشکی قرار می‌گیرند، با بهبود شرایط، حداکثر ظرفیت تولید را به دست آورد. تنش آبی بر عملکرد چغندرقند کمتر از گیاهان دیگر مانند سیب‌زمینی تأثیر می‌گذارد. زمان جوانه‌زنی بذر چغندرقند نیاز به آبیاری‌های سبک و متعدد دارد. پس از عملیات تنک، آبیاری سنگین لازم است و در طول فصل رشد، فواصل آبیاری بستگی به بافت خاک، شرایط آب و هوایی، رقم چغندر و مرحله رشد آن دارد. همچنین باید در فاصله ۲ تا ۴ هفته قبل از برداشت، آبیاری‌ها متوقف شوند تا خاک خشک نشود و برداشت مشکلی به وجود نیاید. آبیاری می‌تواند به دو روش زیر انجام شود:

7. آبیاری سطحی: استفاده از روش‌های آبیاری بارانی یا آبیاری قطره‌ای که منجر به تأمین رطوبت کافی در سطح خاک می‌شود.پ

مطالعه کنید: فروش بذر چغندر بتاسید

بهبود روش های کشت چغندرقند

روش آبیاری کرتی:

روش آبیاری کرتی برای کشت های دست پاش استفاده می شود که زمین را به صورت کرت در می آورند. در این روش، طول و عرض کرت براساس جنس و شیب زمین و مقدار آب در دسترس متغیر است. این روش باعث تلفات آب زیادی می شود و نیاز به نیروی انسانی بیشتری برای آبیاری دارد. همچنین، خاک اطراف بوته ها در این روش سفت و متراکم می شود که رشد ریشه را محدود کرده و حساسیت گیاه را نسبت به بیماری ها افزایش می دهد.

روش آبیاری نشتی:

در این روش، آب در شیارها یا جویچه هایی که در هنگام کاشت ایجاد می شوند، حرکت کرده و رطوبت با حرکت جانبی به پشته ها نفوذ می کند. عمق شیارها بین 15 تا 25 سانتیمتر است و طول آنها بر اساس جنس خاک و شیب زمین تعیین می شود. این روش کمترین تلفات آب را دارد و میزان نیروی انسانی مورد نیاز برای آبیاری کمتر است.

تغذیه چغندرقند

برای رشد بهتر چغندرقند، علاوه بر تامین بخشی از نیازهای غذایی از خاک، باید از کودهای شیمیایی، کودهای آلی و یا محلول پاشی روی سطح برگ استفاده شود. استفاده از کودهای آلی بخصوص کودهای حیوانی می تواند به طور قابل توجهی در افزایش عملکرد کمی و کیفی مزارع چغندرقند مفید باشد. همچنین، کمبود عناصر میکرو در مزارع چغندرقند می تواند به ک

اهش عملکرد محصول، حساسیت گیاه به بیماری ها و آفات و آلودگی محیط زیست منجر شود. بنابراین، استفاده از کودهای میکرونیوتریشنت در مزارع چغندرقند حائز اهمیت است.

استفاده صحیح از کودها

استفاده صحیح از کودهای شیمیایی، به ویژه کودهای ازت، یکی از عوامل مهم برای رسیدن به عملکرد بالاتر است. مصرف کودهای ازت در زمانهای مناسب و به میزان مناسب از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مصرف زیاد یا کم از کودهای ازت می تواند به کاهش عملکرد ریشه چغندرقند و کاهش درصد قند محصول منجر شود. بنابراین، لازم است که مقادیر تقریبی کودهای مورد نیاز در زمانهای مناسب تعیین شود و استفاده از کودهای شیمیایی به صورت صحیح و فنی انجام شود. همچنین، استفاده بیش از حد از کودها سبب تخریب ساختمان خاک و آلودگی محیط زیست می شود و می تواند به مسمومیت گیاه و کاهش عملکرد محصول منجر شود. لذا، استفاده بهینه و متعادل از کودها در مزارع چغندرقند ضروری است.

کنترل علف‌های هرز و اهمیت آن در مزارع چغندرقند

علف‌های هرز و روش‌های کنترل آن‌ها

یکی از گیاهانی که بیشترین خسارت را از علف‌های هرز در مزارع تحمل می‌کند، چغندرقند است. در ماه‌های اولیه رشد، چغندرقند در رقابت با علف‌های هرز ضعیف عمل می‌کند و این امر باعث کاهش شدید عملکرد در مزارعی می‌شود که به علف‌های هرز آلوده است. خسارت‌های ناشی از علف‌های هرز در مزارع چغندرقند به طور کلی بیشتر از خسارت‌های آفات و بیماری‌ها است. به دلیل عواملی مانند استفاده نادرست از علف‌کش‌های مناسب یا عدم مراقبت به موقع از مزارع، هکتارها از مزارع چغندر به دست علف‌های هرز تخریب شده‌اند.

مهمترین مرحله خسارت علف‌های هرز در مزارع چغندرقند، تا رسیدن به مرحله 8 برگی بوته‌های چغندر است. اگر مزرعه چغندرقند را در سه ماهه اول پس از کاشت، بدون وجود علف‌های هرز نگه داریم، نیازی به کنترل علف‌های هرز نخواهیم داشت و خسارتی به محصول وارد نمی‌شود. اما باید به خاطر داشت که کنترل علف‌های هرز در مزارع چغندرقند تا زمان برداشت به‌منظور جلوگیری از تشکیل بذر آن‌ها و کاهش آن‌ها در کشت‌های بعدی، بسیار مهم است. همچنین، از بین بردن علف‌های هرز در طول فصل رشد، باعث می‌شود برداشت محصول به‌راحتی انجام شود.

با توجه به اطلاعات مذکور، آشکار است که کنترل به‌موقع علف‌های هرز همراه با تنک‌نمودن سریع مزارع چغندرقند از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است و تاخیر در انجام این عملیات باعث خسارت‌های غیرقابل جبران به کشاورزان می‌شود.

جهت دستیابی به کنترل موثرتر علف‌های هرز در مزارع چغندرقند، استفاده از ترکیبی از چند روش مختلف ضروری است. این روش‌ها عبارتند از سمپاشی مزارع با استفاده از سموم علف‌کش مناسب، استفاده از کولتیواتور و وجین دستی. هر یک از این روش‌ها در کنترل علف‌های هرز نقش مهمی ایفا می‌کنند.

نخستین و اساسی‌ترین قدم در کنترل علف‌های هرز، استفاده مناسب از سموم علف‌کش است. در واقع، موفقیت در استفاده از علف‌کش‌ها به طور کامل به نحوه صحیح مصرف آنها وابسته است.

علاوه بر استفاده از علف‌کش‌های مناسب، استفاده از کولتیواتور برای از بین بردن علف‌های هرز باقی‌مانده بین خطوط کشت ضروری است.

به هر حال، بخشی از علف‌های هرز ممکن است به دلایل مختلف بین ردیف‌های کاشت باقی‌بمانده و توسط کولتیواتور کنترل نشوند. در این صورت، لازم است این علف‌ها در زمان تنک‌کردن مزرعه توسط کارگران حذف شوند تا مزرعه‌ای بدون علف‌های هرز ایجاد شود.

افزایش بهره‌وری ریشه در مزارع چغندرقند

روش‌های بهینه برای افزایش بهره‌وری ریشه در مزارع چغندرقند عبارتند از:

1) استفاده از بذور اصلاح شده و مناسب برای هر منطقه
2) انجام آبیاری کامل و صحیح و بهره‌گیری بهینه از منابع آب با توجه به کمبود آب در اکثر مناطق کشور و تناسب سطح کشت با منابع آب موجود
3) رعایت دقیق تراکم مطلوب بوته در واحد سطح (80 تا 100 هزار بوته در هکتار)
4) بهبود روش‌های کاشت و استفاده از ماشین‌آلات جدید برای آماده‌سازی زمین و انجام سایر عملیات مورد نیاز
5) استفاده صحیح از کودهای دامی و شیمیایی، به ویژه هیومیک اسیدها برای بهبود خاک و رشد چغندرقند
6) انتخاب تناوب مناسب بین محصولات کشاورزی
7) انتخاب زمین با عمق و بافت خاک مناسب
8) رعایت زمان کاشت مناسب در هر منطقه
9) مبارزه صحیح و به موقع با آفات و بیماری‌های گیاهی، به ویژه علف‌های هرز
10) برداشت به موقع و صحیح چغندرقند و تحویل آن به کارخانه‌های تولید قند بلافاصله پس از برداشت
11) تنظیم صحیح ماشین‌آلات برداشت چغندرقند و کاهش ضایعات برداشتی
12) مصرف به موقع محرک‌های رشد برای رفع تنش‌ها، ایجاد مقاومت در برابر بیماری‌ها و تسریع در رشد چغندرقند.

عوامل مؤثر در افزایش درصد قند چغندرقند

در هر مرحله از کشت چغندرقند، از انتخاب بذر تا برداشت و بارگیری، عوامل مختلفی تأثیر گذارند که درصد قند آن را افزایش یا کاهش می‌دهند. در زیر مهمترین عوامل مؤثر بر درصد قند چغندرقند آورده شده است:

1. انتخاب بذر مناسب: انتخاب بذری که با شرایط آب و هوایی، مدت رشد و مقاومت در برابر عوامل ضاربه منطقه سازگار باشد، می‌تواند به افزایش درصد قند کمک کند.

2. شخم‌زنی مناسب: انجام شخم‌زنی مناسب باعث افزایش نفوذپذیری خاک و جلوگیری از شاخه‌شدن ریشه‌ها و جمع‌آوری سنگهای موجود در خاک می‌شود که بسیار مهم است.

3. تراکم بوته‌ها: وجود تعداد مناسبی از بوته‌ها در هر واحد سطح مزرعه (مثلاً 9 تا 10 بوته در هر متر مربع) می‌تواند به افزایش درصد قند منجر شود.

4. زمان کاشت مناسب: انتخاب تاریخ دقیق برای کاشت چغندرقند در افزایش درصد قند بسیار مهم است.

5. کنترل علف‌های هرز: کنترل به موقع علف‌های هرز به طور قابل توجهی در افزایش درصد قند چغندرقند نقش دارد.

6. تغذیه مناسب گیاه: تغذیه صحیح گیاه نقش بسیاری در بهبود وضعیت تولید قند چغندرقند دارد. استفاده زیاد از کودهای ازته (مخصوصاً اوره و نیترات آمونیوم) منجر به کاهش میزان قند می‌شود، در حالی که استفاده از کودهای ریزمغذی (مانند آهن، روی، منگنز، منیزیم و بر) می‌تواند غلظت قند ریشه را افزایش دهد.

7. آبیاری مناسب: انجام آبیاری صحیح و به موقع نقش مهمی در بهبود کیفیت ریشه‌های چغندرقند دارد.

8. کنترل آفات و بیماری‌ها: کنترل به موقع آفات و بیماری‌ها در طول فصل بهبود وضعیت کیفیت ریشه‌های تولیدی را به همراه دارد.

9. حفظ سلامت برگها: حفظ سلامت برگ‌ها تا آخرین لحظات رشد و جلوگیری از آسیب دیدگی و چرانیدگی آن‌ها باعث افزایش درصد قند می‌شود.

10. برداشت به موقع: برداشت چغندرقند در زمان مناسب و با توجه به علائم رسیدگی مزرعه می‌تواند به افزایش درصد قند ریشه‌ها کمک کند.

11. جلوگیری از یخ زدن: جلوگیری از یخ زدن چغندرقند در هنگام سرما باعث کاهش عیار قند به طور قابل توجهی می‌شود.

12. جلوگیری از رشد ساقه: اگر بوته‌ها به مدت شش هفته در دمای 4-8 درجه سانتیگراد قرار گیرند، به ساقه می‌روند و میزان قندشان کاهش می‌یابد. از این رو، رعایت دقیق تاریخ کاشت می‌تواند از این عمل جلوگیری کند.

13. سرزنی صحیح: انجام سرزنی صحیح منجر به بهبود کیفیت چغندر تحویلی به کارخانه می‌شود.

14. جمع‌آوری و حمل به موقع: عدم تأخیر در جمع‌آوری و حمل چغندرقند به ک

ارخانه نقش مهمی در افزایش درصد قند دارد، زیرا کاهش تنفس ریشه و جلوگیری از تجزیه قندها در این مراحل به افزایش درصد قند کمک می‌کند.

با رعایت این عوامل و اقدامات، می‌توان درصد قند چغندرقند را بهبود بخشید و عملکرد بهتری در تولید قند حاصل کرد.

سخن پایانی نکات مهم در انتخاب و استفاده از بذر چغندر برتر

انتخاب و استفاده از بذر چغندر برتر در فرآیند کشت و برداشت چغندرقند اهمیت بسیاری دارد. در این رابطه، نکات زیر می‌توانند به عنوان راهنمایی‌های مهم مورد توجه قرار گیرند. اولاً، باید بذری را انتخاب کرد که با شرایط آب و هوایی و خاک منطقه سازگاری داشته باشد و توانایی مقاومت در برابر عوامل نامساعد را داشته باشد. همچنین، انجام شخم مناسب و جمع آوری سنگهای موجود در خاک، بهبود نفوذپذیری و جلوگیری از چند شاخه شدن ریشه‌ها را تسهیل می‌کند. علاوه بر این، تعداد مناسب بوته در واحد سطح، تاریخ دقیق کاشت، کنترل علف‌های هرز، تغذیه اصولی گیاه و انجام آبیاری صحیح و به موقع نیز از جمله نکاتی هستند که در انتخاب و استفاده از بذر چغندر برتر باید مورد توجه قرار گیرند. با رعایت این نکات، می‌توان کیفیت و عیار چغندرقند را بهبود بخشید و عملکرد بهتری در تولید قند حاصل کرد.